Covid-19 virüsünün en yaygın olduğu dönemde, belirli aralıklarla işe gitmek zorundaydım. İlk işe gidişimde hissettiğim terk edilmişlik duygusu öyle baskındı ki, bunu sadece benim değil, çevremdeki diğer tüm canlıların da böyle hissettiğini düşünmeye başlamıştım. İstanbul’un en hareketli iş sahalarından biri olan, kaldırımda yürümenin dahi ayrı bir sabır istediği Laleli’yi böylesine ıssız görmek,  izlediğim bilim kurgu filmlerinin gerçek olabilirliğinin çok da uzak ihtimaller arasında olmadığını düşündürdü. İşe gidip gelirken alıştığım şehir kalabalığının yarattığı kaos birden bire yok olmuştu. Sokaklar bomboştu fakat ben niye hâlâ buradaydım? 

​